Bonito ken ik al zijn hele leven, hij is ooit geboren bij mensen uit de straat bij mijn ouders. Ik woonde zelf toen ook nog bij hun. We hadden daar al een poes (silver) deze was op den duur steeds ziek en we dachten misschien mist ze iets. Toevallig hadden hun net kittens en nog welke over en zo kwam bonito bij ons wonen. Bonito heeft tot februari 2021 bij mijn ouders gewoont. Hij voelde zich daar alleen niet meer thuis en kwam eigenlijk nooit meer binnen, en als hij binnen was sproeide hij overal tegen aan of ging overal op zitten plassen. 

Toen heb ik hem mee genomen naar mij om te kijken hoe dat zou gaan. Eerst hem apart gehad met een stuk gaas ertussen en in kleine stapjes ze steeds langer bij elkaar gehad. En eigelijk heeft hij hier nooit problemen gehad en begon hij weer helemaal op te leven. De eerste dagen was het wel wat brommen en blazen maar dat was binnen een week over. Ook heeft hij nooit echt pogingen gedaan om te ontsnappen, ondanks dat hij bij mijn ouders altijd los buiten liep. Hij lag hier gewoon tussen de rest te slapen wat hij eindelijk nooit eerder had gedaan bij de katten bij mij ouders thuis. 

Helaas werd hij tussen kerst en oud en nieuw 2022 ziek, werd sloom en wilde niet meer eten. Hij is opgenomen in de kliniek en leek weer op te knappen. Helaas liet hij op 2 januari 2023 merken dat het niet meer ging en zo hebben we hem die avond laten inslapen. 

 De volgende dag heb ik hem opgehaald bij de kliniek en de katten en honden thuis afscheid laten nemen. Ik twijfelde of het nodig was maar ben zo blij dat ik het hem gedaan. Sommige liepen direct weg maar 3 stuks hebben hem nog volledig gewassen. Daarna heb ik hem na het dierencrematorium gebracht en daar kon ik de volgende dag zijn as weer ophalen. Nu staat hij in een poezen urn met zijn eigen patroon op de plank naast beauty en silver.

Trixie kwam in november 2022 bij ons wonen. 

Ik kwam haar tegen op facebook, de eigenaren wisten geen raad meer en dit was hun laatste optie een huisje te vinden. Anders zou ze worden ingeslapen.

Trixie is doof en der eigenaren waren bang voor haar geworden, ze zou nogal vals kunnen zijn en zo uit het niets aanvallen. Ze gaven aan dat ze 95% van de tijd enorm lief was maar 5% van de tijd onvoorspelbaar. De eigenaren waren al enkele keren aangevallen waaronder ook in het gezicht. Ze waren al in contact geweest met gedragstherapeuten en bij 3 verschillende dierenartsen. Waarvan 2 dierenartsen euthanasie hadden voorgesteld. 

Mijn voornemen is ,eerst zien dan geloven. Dus zo gaf ik Trixie de kans om te kijken hoe ze zou zijn. Ik heb haar opgehaald en eerst alleen in de woonkamer gehad. Zo kon ze aan mij wennen en aan de omgeving. Andere katten was ze niet gewend. 2dagen lang at ze bijna niet en zat in een hoekje verstopt. Als ik bij haar kwam was ze kwaad en bromde en blaas de ze. Na een week werd ze toch nieuwsgierig en probeerde ze contact te zoeken. Nadat ze aan mij gewend was liet ik haar rustig aan de andere wennen 1 voor 1 en steeds maar voor even. Het was natuurlijk wennen voor iedereen omdat ze doof is en nogal snel schrikt. Zo kwam ik er ook als snel achter dat ze voornamelijk bromt als ze schrikt van je. Dus als je haar van achter naderde en ze je dus niet zag aankomen. Na de eerste maand van wennen heeft ze nog nooit een tik uitgedeeld en leeft ze gewoon tussen de andere katten samen. Dus wat het probleem bij de vorige eigenaren is geweest weet ik niet maar het is zeker geen valse kat die je zomaar even aanvliegt.